Net voor de start van het nieuwe cursusjaar vroegen we aan onze leraar oud (Arabische luit) om voor ons enkele van zijn favoriete muziekvideo’s toe te lichten. Elias Bachoura studeerde oud aan het Conservatorium van Damascus in zijn geboorteland Syrië. In België studeerde hij aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Zijn dubbele muzikale kennis, Oosters en Westers, maken hem tot een bijzonder kritisch en aandachtig muzikant die intelligentie aan gevoel koppelt.

Lied van de Syrische Kerk Ftahli Mor Traukh (Heer, open uw deur voor mij !)

« Het valt moeilijk te geloven dat deze hymne meer dan tweeduizend jaar oud is ! Het gaat hier nochtans om een melodie die erg geliefd was in het oude Syrië en Mesopotamië. Zestien eeuwen geleden wilde Sint Efraïm het hart van de mensen winnen voor het christendom via zang en muziek en hij zette heilige bijbelse teksten op de mooiste profane liederen. Dankzij hem zijn deze melodieën via de kerk bewaard gebleven en gered van de vergetelheid. Abir Nehmé, de Aramese zangeres uit Libanon, stelt haar unieke techniek in dienst van de melodie onder begeleiding van het nationaal orkest van Syrië. De Syrische componist Chafi Badreddin zorgt voor een perfect arrangement dat een modern vleugje geeft aan een eeuwenoude melodie.»

Wa Laqad Thakartouki en Billathi Askara

« We blijven in Libanon met de legendarische zangeres Fayrouz, die hier de kunst van de mouwachah doet herleven samen met haar overleden echtgenoot, meester Assi Al-Rahbany. De zang begint met een mouwal, een vrij recitatief van Arabische zang waarin de zangeres improviseert en haar kunnen toont met indrukwekkende zang en versieringen op een tekst van Antara Ben Chaddad Alabssi. Daarna komt de mouwachah, klassieke Arabo-Andalusische zang, waarvan het ritme gestuurd wordt door de uitspraak, in tegenstelling tot de klassieke poëzie van die tijd die de vocalisering liet vooropgaan ten koste van een duidelijke tekst. De dans, al samah, begint onmiddellijk met de mouwachah, en was oorspronkelijk enkel voorbehouden voor de hoven van prinsen en sultans.
Het koppel presenteert ons serieuze kunst, geraffineerd en savant, waarin klassieke dans en poëzie worden gecombineerd, begeleid door een koor en een orkest. We merken de wil om de Westerse operakunst te imiteren, via orkestratie en harmonisering en zelfs de dialogen tussen soliste en koor, zonder echter de orale traditie van de Arabische luisteraar voor het hoofd te stoten. Beide publieken vinden hun gading in dit optreden. Deze kunstmuziek was bedoeld voor de elite en de kenners, in tegenstelling tot de volksmuziek van het Midden-Oosten.»

Isqil Itach : Suite van traditionele, meditatieve zang, Damascus, door het radio- en televisiekoor en -orkest van Syrië

« In 1776 zou Aleppo getroffen zijn door een droogte zonder voorgaande. De inwoners kwamen samen om urenlang deze suite te bidden en te zingen opdat God medelijden zou tonen en het zou laten regenen. Hun geben werden uiteindelijk verhoord en de terugkeer van de regen werd waardig gevierd. De tekst zou van de hand zijn van Chekh Mouhamad Almenbeji Alhalabi, een beroemde muzikant in die tijd. De inwoners van Aleppo vertellen nog steeds dit verhaal, en de grote Syrische zanger Sabah Fakhri vereeuwigde de suite door ze wondermooi te zingen in een televisieserie (De Melodieën van het verleden). De suite is erg lang en kan drie tot vier uur duren, maar dit is een selectie door Sabah Fakhri van liederen die zijn eigen zangstijl het beste liggen. Vandaag herhaalt de geschiedenis zich en zingen de Syriërs nog steeds deze suite in de hoop dat hun gebeden nogmaals verhoord worden en dat er een einde komt aan oorlog, tyrannie en terrorisme. »